ఈ విగ్రహం ఘంటసాలదేనా?!

మా గుంటూరు నాజ్ సెంటర్లో పంచరంగుల్లో ఒక విగ్రహం ఉంది. ఒళ్ళో వీణతో కూర్చుని సంగీత సాధన చేస్తున్న యెవరో పెద్దమనిషి విగ్రహం అది. చాలాసార్లు ఆ విగ్రహం యెవరో తెలిసిన వ్యక్తిదిలా అనిపించేది. ఆవిధంగా అనేకసార్లు చూశాక, చివరాకరికి ఆ విగ్రహం యెవర్దో గుర్తుపట్టాను. అది ప్రముఖ గాయకుడు ఘంటసాల వెంకటేశ్వరరావు విగ్రహం!

నేను ఘంటసాల పాటల్ని ఇష్టంగా వింటాను. ఘంటసాల ఫోటోలు చాలానే చూశాను. నాకు కంటిచూపు బానే ఉంది, బుర్రా బానే పన్జేస్తుంది. అయినా - ఘంటసాల విగ్రహాన్ని ఎందుకు గుర్తు పట్టలేకపొయ్యాను! 

సినిమా ఒక 'కళ' అంటారు గానీ, వాటిని తీసేవాళ్ళు మాత్రం 'మాది వ్యాపారం మాత్రమే' అనే అరిచి మరీ చెబుతుంటారు. సినిమా అనేది పూర్తిగా దర్శకుడి మీడియం. దర్శకుడి సూచనల మేరకు సన్నివేశానికి తగ్గట్టు పాటని ట్యూన్ చేసుకున్న సంగీత దర్శకుడు.. ఆ పాటని గాయకుల్తో పాడిస్తాడు.  

నువ్వు గొప్ప గాయకుడివి కావచ్చు. కానీ సినిమాకి పాడాలంటే ఆ సినిమాలో పాత్ర త్రాగుబోతో, తిరుగుబోతో, దొంగో.. ఇలా యెవరైనా కావచ్చు.. వారి కంఠం నుండి వస్తున్నట్లుగా పాడాలి. ఇదే సినిమా టెక్నిక్. ఈ కారణాన - రఫీ, కిశోర్, ఘంటసాల వంటివారు మాత్రమే గొప్ప సినిమా గాయకులు కాగలిగారు.  

సినిమా సంగీతానికీ, శాస్త్రీయ సంగీతానికీ చాలా తేడా ఉంటుంది. శాస్త్రీయ సంగీతం వన్ మ్యాన్ షో లాంటిది. అక్కడ ఆ గాయకుడే ఒక బ్రాండ్. నాలాంటి అజ్ఞానికి ఆ పాడే వ్యక్తి చలికి గజగజా వణుకుతున్నట్లుగా, జీళ్ళపాకంలా సాగదీస్తూ పాడుతున్నట్లుగా అనిపించినా.. అక్కడ వినేవాళ్ళు వేళ్ళతో యేవో లెక్కలు వేసుకుంటూ, తల ఊపుతూ ఆనందిస్తుంటారు. మంచిది, యెవరి ఆనందం వారిది!  

సినిమా సంగీతానికి సన్నివేశం ప్రాణం. మంచి గాయకుడు గొప్పగా పాడి - సన్నివేశాన్ని, సినిమా మూడ్‌ని ఎలివేట్ చేస్తాడు. ఘంటసాల పాడిన పాటలు, కూర్చిన బాణీల వల్లే కొన్ని సాధారణ సినిమాలు అసాధారణ విజయం సాధించాయి. 

షావుకారు, పెళ్ళిచేసిచూడు, దేవదాసు, మాయాబజార్, లవకుశ, జయభేరి, మూగమనసులు.. ఇలా అనేక సినిమాల్లో ఘంటసాల పాటలే గొప్పబలం. త్రాగుబోతు పాడుకున్న 'కుడియెడమైతే పొరబాటు లేదోయ్', ఉత్తర కుమారుడు పాడిన 'సుందరి నీవంటి దివ్యస్వరూపము' వంటి పాటలు ఘంటసాల కెరీర్లో చాలా ముఖ్యమైనవి. 

అయితే - మన తెలుగువాళ్ళల్లో ఒక జబ్బుంది. వీళ్ళు సినిమా పాటల్లో శాస్త్రీయ సంగీతం వెతుకుతుంటారు. అందుకే వీళ్ళకి 'రసికరాజ తగువారము కాదా', 'శివశంకరి శివానందలహరి' వంటి శాస్త్రీయ సంగీతాన్ని ఆధారం చేసుకున్న పాటల్ని గొప్పపాటలుగా మెచ్చుకుంటారు. కానీ - సినిమా పాటల పర్పస్ ఇదికాదు. పాత్రోచితంగా, సందర్భోచితంగా పాడటమే సినిమా సంగీతం. 

ఘంటసాల యేవో కొన్ని ప్రైవేట్ సాంగులు, భగవద్గీత లాంటివేవో పాడినా.. నాకవేవీ నచ్చలేదు. నాకు సినిమాలో హీరో ఇష్టం, ఆ హీరోకి పాడిన ఘంటసాల ఇష్టం. నేను ఘంటసాలని 100% సినిమా పాటల గాయకుడు మాత్రమే అభిమానిస్తాను! 

తన సినిమా పాటలతో ఎందరో అభిమానాన్ని సంపాదించిన ఘంటసాలకి ఒక విగ్రహం పెడదామనుకున్నప్పుడు.. ఆయన విగ్రహం యెలా ఉండాలి? ఘంటసాలలాగే ఉండాలి. కానీ - మన తెలుగువాళ్ళు త్యాగయ్య, అన్నమయ్యల విగ్రహాల టైపులో ఘంటసాలకి చేతిలో వీణా, తంబురా పెట్టేసి గౌరవించేశారు! అంటే వీళ్లు సినిమా పాటలు పాడిన ఘంటసాల్ని శాస్త్రీయ సంగీత విద్వాంసుడిగా మార్చేశారు!

సరే! ఈ విగ్రహాలు యేర్పాటు చేసేవాళ్లూ, మీటింగులు పెట్టి ఘంటసాలని పొగిడేవాళ్ళూ 'బోఫోర్స్ బ్యాచ్' అని మా సుబ్బు అంటాడు. కాబట్టి ఘంటసాల విగ్రహం చేతిలో తంబూరా వున్నా లేకపోయినా ఘంటసాల పాడిన సినిమా పాటలకి అభిమానినైన నాలాంటివాళ్ళకీ పొయ్యేదేం లేదు. కాబట్టి ఆ విషయం 'శాస్త్రీయ సంగీత ఘంటసాల' అభిమాన సంఘాలకి వదిలేద్దాం. 

నాకు నచ్చిన ఘంటసాల పాటొకటి ఇస్తున్నాను, ఎంజాయ్ చెయ్యండి. 

(picture courtesy : Google)

పన్నీర్ సెల్వం (మా హౌజ్ హస్బెండుగాడి కథ కూడా)

తమిళనాడు ముఖ్యమంత్రిగా రెండోసారి ప్రమాణ స్వీకారం చేసిన పన్నీర్‌ సెల్వంని అభినందిస్తున్నాను. రాజకీయాలు అత్యంత క్రూరమైనవి. ఛాన్సు దొరికితే నమ్మినవారే నట్టేట ముంచేస్తారు. బ్రహ్మానందరెడ్డిని నమ్మిన ఇందిరా గాంధీకి ఏమైందో మనకి తెలుసు. అందుకే నాయకులందరూ తమ కొడుకుల్నీ, కూతుళ్ళనీ రంగంలోకి దించుతున్నారు. ఈ నేపధ్యంలో - తన నాయకురాలు కోసం, క్రికెట్‌లో నైట్ వాచ్‌మెన్‌లాగా ముఖ్యమంత్రి కుర్చీకి కుక్క కాపలా కాస్తున్న పన్నీర్ సెల్వం ధన్యజీవి. నాకు తెలిసి - పన్నీర్ సెల్వంతో పోల్చదగ్గ వ్యక్తి పాదుకా పట్టాభిషేకం చేసిన భరతుడు ఒక్కడే.

పుస్తకాల్లో, పత్రికల్లో - ఫలానావాడు గొప్పనాయకుడు అంటూ ఏదేదో రాస్తుంటారు. ఎందరో నాయకులు! అందరికీ వందనములు! మరి గొప్పనాయకుడు కానివాడికి చరిత్ర వుండదా? ఈ ప్రశ్నకి సమాధానం చరిత్ర పుస్తకాల్లో దొరకదు. ఎందుకంటే వారి చరిత్రని ఎవరూ రాయరు. ఒక రాజ్యాన్ని సమర్ధవంతంగా యేలాలంటే గొప్పనాయకుడొక్కడే సరిపోడు. ఆ నాయకుడికి విశ్వాసపాత్రత, భక్తి ప్రవృత్తత కలిగిన అనుచర గణం కూడా వుండాలి. ఇటువంటి లక్షణాలు పుష్కలంగా వున్న పన్నీర్ సెల్వం దొరకడం పురచ్చి తలైవి అదృష్టం.

పన్నీర్ సెల్వం గూర్చి రాస్తుంటే నా స్నేహితుడొకడు గుర్తొస్తున్నాడు. అసలు పేరేదైతేనేం? అతగాడు 'హౌజ్ హస్బెండ్‌'గా ప్రసిద్ధుడు. దించిన తల ఎత్తకపోవడం, ముక్తసరిగా మాట్లాడ్డం మంచితనపు లక్షణాలే అయినట్లైతే అతను మంచివాడే! ఎంతో కష్టపడి డిగ్రీ అయిందనిపించాడు. ఉద్యోగం కోసం ఎంత తీవ్రంగా ప్రయత్నించినా - ఉద్యోగం అతనికో ఎండమావిలా మిగిలిపోయింది.

ఇంతలో - వన్ ఫైన్ డే - నా స్నేహితుడు పెళ్ళి చేసుకున్నాడు! భార్యది బాగా కలిగిన కుటుంబం, పెద్ద ఉద్యోగాలు చేస్తున్నవారు బోల్డెంతమంది వున్నార్ట. అందుకే - పెళ్ళైన సంవత్సరం లోపే భార్య తరఫువాళ్ళు మావాడికి ఏదో గవర్నమెంటు ఉద్యోగం కూడా వేయించుకున్నారు. ఈడ్చి తన్నినా పైసా రాలని మావాడిని చేసుకోడానికి ఆ పిల్లెలా ఒప్పుకుంది?!

ఈ ప్రశ్నకి సమాధానం మాకు మావాడి పెళ్ళిలోనే దొరికింది. పెళ్లికూతురు పొట్టిగా వుంది, లావుగా వుంది, దళసరి కళ్ళద్దాలతో వుంది. ప్యూను పెళ్ళికొచ్చిన అయ్యేయస్ ఆఫీసర్లా - నొసలు చిట్లిస్తూ చిటపటలాడుతూ చిరాగ్గా వుంది. పెళ్ళయ్యాక మావాడి పరిస్థితేంటి? బండకేసి బాది ఉతికి ఆరేస్తుందా? ముక్కలుగా కోసి మిక్సీలో పడేసి జ్యూసుగా చేసుకుంటుందా? గాడిపొయ్యిలో పడేసి బాగా కాల్చి తందూరీగా చేసుకుంటుందా?

ఉండబట్టలేక మా సుబ్బు అడగనే అడిగాడు - 'ఏరా నాన్నా! పెళ్ళికూతుర్ని సరీగ్గా చూసుకున్నావా?'

మావాడు తలెత్తకుండా తొణక్కుండా స్థిరంగా చెప్పాడు - 'మనకి పిల్లనివ్వడమే గొప్ప! ఇంక సరీగ్గా చూట్టం కూడానా?'

అటుతరవాత మావాడి కాపురం విశేషాలు అడపాదడపా మా సుబ్బు నా చెవిలో వేస్తూనే వున్నాడు. మావాడి భార్య ఇంటిపని చెయ్యదు. పనిమనిషినీ పెట్టలేదు. మావాడు రోజూ తెల్లారగట్టే లేచి ఇల్లు చిమ్మి, వంట చేసి, పిల్లల్ని స్కూలుకి రెడీ చేస్తాడు. ఆఫీసు పని అవ్వంగాన్లే - ఇంటికొచ్చి బట్టలుతికి, మళ్ళీ వంటపన్లో పడతాడు. ఒక్క మంగళ సూత్రం మాత్రమే తక్కువ - మావాడు మంచి గృహిణుడు (గృహిణికి పు.లింగం).

మరి మావాడి భార్యేం చేస్తుంది? ఆవిడకి పొద్దస్తమానం నీరసంట! అంచేత - నీరసం తగ్గడానికి బోర్నవిటా, బూస్టులు తాగుతుంది. పడక్కుర్చీలో పడుకుని నవలలు చదువుతుంది, సోఫాలో జార్లగిలబడి టీవీ చూస్తూంది, డైనింగ్ టేబుల్ మీద డైనింగ్ చేస్తుంది. ఇన్ని పన్లు చేసినందున అలసిపొయ్యి డబుల్ కాట్ మీద దుప్పటి తన్ని నిద్రోతుంది.

మావాణ్ని ఎడ్యుకేట్ చెయ్యడానికి సుబ్బు తీవ్రంగా శ్రమించాడు.

'ఇంట్లో కుక్కలాగా బండెడు చాకిరీ చేస్తున్నావు. సిగ్గులేదా?'

'మన పని మనం చేసుకోడానికి సిగ్గెందుకు!'

'ఏం? నీ భార్యెందుకు పనందుకోదు?'

'పని కావడం ముఖ్యం గానీ - ఎవరు చేస్తే ఏముంది!'

'కదా? మరావిడ పనెందుకు చెయ్యదు?'

'పోన్లేద్దూ! ఆవిడకి నీరసంట!' వెధవ నవ్వుతో నంగి సమాధానం.

కందకి లేని దురద కత్తిపీటకేల? - ఈ విషయం ఇంతటితో వదిలేద్దామనుకున్నాం, మా వల్ల కాలేదు.

ఇప్పుడంటే భర్తల గ్రాఫు పడిపోయింది గానీ - మన తాతల కాలంలో భర్తలంటే ఎలా వుండేవాళ్ళు? అచ్చు సింహాల్లా వుండేవాళ్ళు. మా తాత గాండ్రింపుకి మా అమ్మమ్మ వణికిపొయ్యేది. ఆయనకి నిద్ర పట్టకపోతే - నిద్రొచ్చేదాకా మా అమ్మమ్మని, ఆవిడ పుట్టింటివాళ్ళని తెగ తిట్టి పోసేవాడు. ఆయన నిద్ర పోయ్యాకే మా అమ్మమ్మ నిద్ర పోవాలి. అది రూలు! మా అమ్మమ్మ మహాఇల్లాలు! కావున మా తాత తిట్లని వినయంగా గుడ్ల నీరు గుక్కుకుని భరించేది!

అట్టి సింహాల వంటి భర్తల స్థాయిని - ఎట్లాగూ మా తరం వాళ్ళం గ్రామసింహాల స్థాయికి దిగజార్చాం. పైగా సంసారానికి భార్యాభర్తలు రెండు స్కూటర్ చక్రాల్లాంటివాళ్ళని దరిద్రపుగొట్టు సుభాషితాల్తో సమర్దింపులు! కానీ - మావాడు భర్తలకి కనీసం ఆ స్థాయైనా మిగల్చలేదు. భార్యకి చరణదాసిగా మారిపొయ్యి మగజాతికే మాయని మచ్చగా మిగిలిపోయ్యాడు. పైగా ఏదో ఘనకార్యం సాధినవాళ్ళా ఆ వెధవ నవ్వొకటి! మావాణ్ని చూస్తుంటే మాకు మండిపొయ్యేది. అందువల్ల కసిదీరా సూటిపోటి మాటలని తృప్తినొందేవాళ్ళం.

'మేమందరం హస్బెండులం మాత్రమే! నువ్వు మాకన్నా ఎక్కువ - హౌజ్ హస్బెండువి!'

'బట్టల మురికి పోవాలంటే రిన్ బాగుంటుందా? సర్ఫ్ బాగుంటుందా?'

'మా ఆవిడ పుట్టింటి కెళ్ళింది. ఓ సారలా వచ్చి వంట చేసి పోరాదూ?'

అన్నింటికీ సమాధానంగా మళ్ళీ అదే వెధవ నవ్వు! వీణ్నీ, ఈ దేశాన్ని బాగు చెయ్యడం మన వల్లకాదు అనుకుని వదిలేశాం. తరవాత వాడికేదో ఊరికి బదిలీ అయ్యి వెళ్ళిపొయ్యాడు.

చాల్రోజుల తరవాత మొన్నో పెళ్ళిలో మావాడు కనిపించాడు. కొంచెం లావయ్యాడు, జుట్టు సగం పైగా రాలిపోయింది.

'ఏరోయ్ హౌజ్ హస్బెండూ! బాగున్నావా?' పలకరించాను. సమాధానంగా ఓ వెధవ నవ్వొకటి నవ్వాడు. వీడికీ జన్మకి ఆ నవ్వు పోదనుకుంటా!

'పెళ్ళికి మన హౌజ్ హస్బెండుగాడొచ్చాడు. వాడి ట్రేడ్‌మార్కైన ఆ వెధవ నవ్వు మాత్రం అలానే వుంది. నీక్కనబడ్డాడా?' భోజనాల తరవాత బయట లాన్‌లో కనబడ్డ ఇంకో స్నేహితుణ్ని అడిగాను.

'వాడిది వెధవనవ్వవొచ్చు గానీ - మనం మాత్రం అసలు సిసలు వెధవలం!' సీరియస్‌గా అన్నాడతను.

ఆశ్చర్యపోతూ క్వశ్చన్ మార్కు మొహం పెట్టాను.

'మనం వాడి మీద ఎన్నెన్నో జోకులేసుకున్నాం. వాడు తెలివైనవాడు కాబట్టే మన కుళ్ళుజోకుల్ని పట్టించుకోలేదు.' అన్నాడు.

'అసలు సంగతి చెప్పు.' అసహనంగా అన్నాను.

'నా భార్య నేను ఆఫీసు నుండి రాంగాన్లే కాఫీ ఇస్తుంది, భర్తగా నన్ను గౌరవంగా చూస్తుంది. అయితే ఏంటి లాభం? గానుగెద్దులా ఉద్యోగం చేశాను. అప్పు చేసి మరీ మా అబ్బాయిని పెద్ద చదువు చదివించాను. వాడికి మంచి ఉద్యోగం వచ్చింది. అప్పులన్నీ తీర్చాల్సిన సమయానికి - ఆ దరిద్రుడు పక్క సీటులో అమ్మాయిని ప్రేమించి పెళ్ళి చేసుకుని అమెరికా వెళ్ళిపొయ్యాడు. రూపాయి పంపించడు - ఇక్కడ అప్పులకి వడ్డీ కట్టలేక ఛస్తున్నాను.' దిగులుగా అన్నాడతను.

'అలాగా!' సానుభూతిగా అన్నాను.

'అదే ఆ హౌజ్ హస్బెండుగాణ్ని చూడు. మావఁగారితో పెద్ద ఇల్లు కొనిపించాడు. పిల్లల భారం మొత్తం బావమరుదులకి వొదిలేశాడు. ఆ పిల్లలిప్పుడు మంచి పొజిషన్లో సెటిలయ్యారు. పైసా ఖర్చు లేదు. వాడి జీవితంలో తలకిందులుగా తపస్సు చేసినా చిన్నపాటి ఉద్యోగం కూడా వచ్చేది కాదు. వాడు చేసిందల్లా ఏమిటి? వంట చేసి బట్టలుతకడమే కదా!' దాదాపు ఏడుస్తున్నట్లుగా అన్నాడు నా మిత్రుడు!

ఇక్కడితో మా హౌజ్ హస్బెండు గాడి కథ సమాప్తం.

ఈ కథ చదువుతుంటే మీకు పన్నీర్ సెల్వం గుర్తొస్తే సంతోషం. పన్నీర్ సెల్వం కూడా మా హౌజ్ హస్బెండు గాడిలాగే తెలివైనవాడు. ఒక ఎమ్మెల్యే కావాలంటేనే అనేక ఖర్చులు, వెన్నుపోట్లు, నక్కజిత్తులు. అట్లాంటిది కేవలం అమ్మ భక్తుడిగా వుంటూ - అదేపనిగా ఎమ్మెల్యేగా ఎన్నికవుతూ - రెండుసార్లు ముఖ్యమంత్రిగా కూడా అయ్యాడంటే ఎంత అదృష్టవంతుడు!

రాజకీయాల్లో అందరూ చంద్రబాబు, మమతా బెనర్జీల్లాగా కష్ట పడనక్కర్లేదు. హాయిగా మా హౌజ్ హస్బెండు గాడిలాగా వినయంగా, విధేయంగా, తల వంచుకుని లేదా దించుకుని - పని చేసుకుంటూ పొతే చాలు. అదృష్టం కొంచెం తంతే మంత్రి కుర్చీలోకి, గట్టిగా తంతే ముఖ్యమంత్రి కుర్చీలోకి వెళ్లి పడతాం!

ప్రమాణ స్వీకారం సమయాన పన్నీర్ సెల్వం ఉద్వేగంతో కన్నీరు కార్చాడు. నవ్వే ఆడదాన్ని, ఏడ్చే మగవాణ్ణి నమ్మకూడదనే మోటు సామెతల జోలికి వెళ్ళను గానీ - నాకెందుకో పన్నీర్ సెల్వంలో అంట్లు తోమి, బట్టలుతికి జీవితంలో విజయం సాధించిన మావాడు కనిపిస్తున్నాడు! వీళ్ళకి తమ అయోగ్యత, బలహీనతల గూర్చి సంపూర్ణమైన అవగాహన వుంది. అందుకే విజయలక్ష్మిని వరించారు!

పన్నీర్ సెల్వం! హ్యాట్సాఫ్ టు యువర్ తెలివి తేటలు మేన్ ! కీపిటప్!

(from 'పనిలేక.. ' 2 october 2014)

((photo courtesy : Google)

ఒక జయలలిత అభిమాని ఆవేదన

తమిళనాడు ముఖ్యమంత్రి జయలలితకి గుండెపోటు, ఆమె అభిమానులు తీవ్రంగా ఏడుస్తున్నారు. ఈ స్థాయిలో ఏడుస్తున్నారంటే వారికి ఆమెంటే ఎంత అభిమానమో అర్ధమవుతుంది. మరీ వారంత కాకపోయినా - నాక్కూడా కొంత బాధగానే వుంది. అందుకు నాకున్న కారణాలు పూర్తిగా వ్యక్తిగతమైనవి.


ఇప్పటి కుర్రాళ్ళు కత్తిలాంటి కత్రీనా కైఫ్‌ని వేడినిట్టూర్పులతో భారంగా చూస్తున్నట్లే - ఒకప్పుడు నేనూ నోరు తెరుచుకుని జయలలితని తెగ చూసేవాణ్ని. నాదప్పుడు స్కూల్ వయసు కాబట్టి - నా ఎత్తుకు తగ్గట్టు పొట్టిగా, బొద్దుగా, ముద్దుగా వుండే జయలలిత అంటే చాలా ఇష్టంగా వుండేవాణ్ని. 

ఒకటా రెండా! ఎన్నని చెప్పను? జయలలిత బొచ్చెడన్ని సినిమాలు చేసింది. చిక్కడు - దొరకడు, గోపాలుడు - భూపాలుడు, కదలడు - వదలడు, గండికోట రహస్యం వంటి జానపద చిత్రరాజముల్లో ఎంతో హుషారుగా ఎన్టీఆర్‌తో స్టెప్పులేసింది (ఈ కారణాన జయలలిత గొప్ప సాహసవంతురాలని నాకప్పుడే అర్ధమైంది).

'ముచ్చట గొలిపే పెళ్ళిచూపులకి వచ్చావా?'    అంటూ 'తిక్కశంకరయ్య'లో రామారావుని ఆట పట్టించింది. 'ముత్యాలజల్లు కురిసే' అంటూ 'కథానాయకుడు'లో వర్షంలో తడుస్తూ గెంతులేసింది. మొక్కజొన్న తోటలో ముసిరిన చీకట్లలో  అంటూ 'అదృష్టవంతులు'లో క్లబ్బులో నర్తించింది.

ఆవిడ సినిమాల్లోంచి రాజకీయాల్లోకి వెళ్ళాక 'పురచి తలైవి' అనీ, 'అమ్మ' అనీ పిలిపించుకుంది. కరుణానిధితో భీభత్సమైన ద్వంద్వయుద్ధం చేసింది. జయలలిత పట్ల అవినీతి ఆరోపణలు వెల్లువెత్తినా నేనసలు పట్టించుకోలేదు . ఇందుకు నా జయలలిత అభిమానమే కారణమని నా అనుమానం.

ఒకప్పుడు నన్నెంతో ఆనందింపచేసిన జయలలిత, నేడు అనారోగ్యానికి గురవడం నన్నెంతో బాధిస్తుంది. జయలలిత కోసం దుఃఖించేవారిపట్ల పూర్తి సంఘీభావాన్ని తెలుపుకుంటూ   - 'పుట్టినవాడు గిట్టక మానడు' అని ఘంటసాలగారు భగద్గీతలో  చెప్పిన కొటేషన్ గుర్తు తెచ్చుకుని ఊరట చెందుతున్నాను.   

(photo courtesy : Google)

అసంతృప్తి

                                        art : satya sufi

అతనంటే నాకిష్టం లేదు, నాకతన్ని చూసినప్పుడు భగభగమండే ఎండలో చెప్పుల్లేకుండా నడుస్తున్నంత మంటగా వుంటుంది. అతనంటే నాకిష్టం లేదు, అతను నా పక్కనుంటే, నాకు – పులి పక్కన వినయంగా నడుస్తున్న దొంగనక్కలా, మంత్రిగారికి ఒంగొంగి నమస్కారాలు పెడుతున్న అవినీతి ఆఫీసర్లా, ఎస్పీ దొరగారికి సెల్యూట్ చేస్తున్న సస్పెండైన ఎస్సైలాగా, అమెరికా సూటుబాబు పక్కన సిగ్గుతో చితికిపోతూ నించున్న ఆఫ్రికా గోచిగాళ్ళా చిన్నతనంగా వుంటుంది. యెందుకు? అతను నాకన్నా చదువుకున్నాడా? లేదు. నాకన్నా ధనవంతుడా? కాదు. నాకన్నా పైస్థాయిలో ఉన్నాడా? కాదు.. కాదా? లేదు.. లేదా? ఏమో!

అతను నా చిన్ననాటి స్నేహితుడు. మా ఇద్దరిదీ వొకే వీధి, వొకే స్కూలు. ఆ వీధిలోకెల్లా మా ఇల్లే అతిపెద్ద ఇల్లు, ఆ వీధిలోకెల్లా అతన్దే అతిచిన్న ఇల్లు. మేం ధనవంతులం, నా తండ్రి నగరంలో టాప్ క్రిమినల్ లాయర్. అతని తండ్రి వారానికోసారి మాత్రమే అన్నం తినేవాళ్ళా బక్కగా, బలహీనంగా వుండేవాడు. ఆయనకేదో చిన్నఉద్యోగంట, జీతం కూడా సరీగ్గా ఇవ్వర్ట. ఆయన అస్తమానం దగ్గుతూ, మూలుగుతూ ఉండేవాడు. నీరసంగా కూడా ఉండేవాడు.. ఆయనకేదో జబ్బుట!

స్కూలు లేనప్పుడు విశాలమైన మా ఇంటి ఆవరణలో ఆడుకునేవాళ్ళం. అతను బిడియస్తుడు, భయస్తుడు, తనదికాని ఈ ప్రపంచంలో టిక్కెట్టులేని రైలు ప్రయాణికుళ్ళా బెరుగ్గా వుండేవాడు. నేనెక్కువగా నాకిష్టమైన క్రికెట్ ఆట ఆడేవాణ్ని, అతను నేను షాట్లు కొట్టేందుకు వీలుగా బౌలింగ్ చేసేవాడు. అతను నాతో క్రికెట్ ఆడటమే గొప్ప ఎచీవ్మెంట్లా భావించేవాడు. అతను నేనడక్కుండానే నాకో ఉన్నత స్థానం ఇచ్చేశాడు.

అతను మా ఇంటిని కలలో కనబడే ఇంద్రభవనంలా ఆశ్చర్యంగా చూసేవాడు. ‘భౌ’మనే మా టామీని చూసి భయపడ్డాడు, కయ్యిమంటూ మోగే మర్ఫీ రేడియో చూసి ఆనందపడ్డాడు. భొయ్యిమని చల్లగాలి వెదజల్లే ఎయిర్ కూలర్ చూసి ముచ్చటపడ్డాడు. ఫోన్ ‘ట్రింగ్ ట్రింగ్’ మన్నప్పుడు సంబరపడ్డాడు. ఇలా – నన్నూ, నా ఐశ్వర్యాన్నీ అతను ఎడ్మైరింగ్గా చూడ్డం నాకు చాలా ఆనందం కలిగించేది.

కానీ – నా ఆనందం, నా ఈగో అంతలోనే ఆవిరైపొయ్యేవి. అందుక్కారణం – చదువులో అతని ప్రతిభ. మునిసిపాలిటీ కుళాయి నీళ్ళుపట్టి మోసుకెళ్ళడం, వంట చెయ్యడం, బట్టలుతకడం.. ఇలా అన్నిపనుల్లో తల్లికి సాయం చెయ్యడంలో అతను బిజీగా వుండేవాడు. పరీక్షల్లో మార్కులు మాత్రం అన్నీ ఫస్ట్ మార్కులే. నేను కష్టపడి ఒక్కోమార్కు సంపాదిస్తే, అతను అలవోకగా పుంజీడు మార్కులు తెచ్చేసుకునేవాడు – యెలా సాధ్యం!

అతను మంచివాడు. అతని మాట నిదానం, మనిషి నిదానం. చదువు తప్ప మిగిలిన విషయాల్ని పట్టించుకునేవాడు కాదు. నాకు కష్టంగా అనిపించిన పాఠాల్ని అర్ధమయ్యేలా చక్కగా వివరించేవాడు. ఆ రకంగా అతని వల్ల నేను చాలా లాభపడ్డాను. కష్టమైన పాఠ్యాంశాల్ని కూడా సులువుగా అర్ధం చేసుకునే అతని ప్రతిభకి ఆశ్చర్యపొయ్యేవాణ్ని, లోలోపల రగిలిపొయ్యేవాణ్ని. అతను నాతో యెంత స్నేహంగా వున్నా, అతని చదువు మాత్రం నాకు ముల్లులా గుచ్చుకుంటూనే వుండేది.

మన్చేతిలో ఏదీ ఉండదు. అరిచేత్తో సూర్యకాంతిని ఆపలేం, నదీప్రవాహాన్నీ ఆపలేం. జనన మరణాలు ఆగవు, అన్యాయాలు ఆగవు, మానభంగాలు ఆగవు, రాజకీయ నాయకుల అవినీతీ ఆగదు. ఇవేవీ ఆగకపోయినా, కుటుంబ సమస్యల్తో చదువు మాత్రం ఆగిపోతుంది. ఈ విషయం నాకతని తండ్రి మరణంతో అర్ధమైంది. కుటుంబాన్ని పోషించడం కోసం అతను స్కూల్ ఫైనల్తో చదువాపేసి ఏదో చిన్న ఉద్యోగంలో చేరాడు. ఉత్సాహంగా, ఉల్లాసంగా గడిచిపోతున్న నా జీవితానికి అతని గూర్చి పట్టించుకునే తీరిక లేకపోయింది.

ఆ తరవాత నా చదువు చక్కగా ‘కొన’సాగింది. ఈ ప్రపంచంలో డబ్బుతో అన్నీ కొన్లేమంటారు గానీ చదువుని మాత్రం ఖచ్చితంగా కొనొచ్చు. కేవలం డబ్బువల్లే ఉన్నత చదువులకి గోడమీద బల్లిలా ఎగబాకాను. నా ఉన్నత చదువులకి, ఉన్నత సిఫార్సులు కూడా జతవడం చేత, ఉన్నత ఉద్యోగం కూడా వచ్చింది. ఇన్ని ఉన్నతమైన అర్హతలున్నందున, ఉన్నతమైన కుటుంబం నుండి ఉన్నతమైన ఆస్తిపాస్తుల్తో భార్య కూడా వచ్చి చేరింది.

ఇప్పుడు నాకేం తక్కువ? ఏదీ తక్కువ కాదు, అన్నీ ఎక్కువే! పెద్దకంపెనీలో పెద్దకొలువు, తెల్లటి మొహం మీద ఎర్రటి లిప్స్టిక్తో అందమైన భార్య, కాంప్లాన్ బాయ్ల్లాంటి ఇద్దరు పిల్లలు, వాళ్ళు ఆడుకోడానికి రెండు బొచ్చుకుక్కలు. మూడు కార్లు, నాలుగు బిల్డింగులు, పెద్దవ్యాపారాల్లో భారీపెట్టుబళ్ళు, ఏడాదికి రెండు ఫారిన్ ట్రిప్పులు, పెద్దవాళ్ళ స్నేహాలు.. నా జీవితం వడ్డించిన విస్తరి.. కాదు కాదు.. బంగారు పళ్ళెంలో పోసిన వజ్రాలరాశి. కానీ – అతను నాకు గుర్తొస్తూనే ఉంటాడు. అతని జ్ఞాపకాలు నన్ను ఇబ్బంది పెడుతూనే ఉన్నాయి.

మా ఊళ్ళో మా కుటుంబానికున్న పొలాలు, స్థలాల ధరలు విపరీతంగా పెరిగిపొయ్యాయి. కొన్నికోట్ల విలువైన ఒక స్థలం రిజిస్ట్రేషన్ కోసం నేను యెన్నో యేళ్ళ తరవాత మా ఊరికి వెళ్ళాల్సివచ్చింది. వెళ్ళేప్పుడు అతన్ని పలకరించడం కూడా ఒక పనిగా పెట్టుకున్నాను. రిజిస్ట్రేషన్ పని లంచ్ సమయానికి పూర్తైపోయింది. కారు వెనుక సీట్లో కూలబడి డ్రైవర్కి అతని ఇంటి ఎడ్రెస్ చెప్పాను.

మా ఊరు ఒకవైపు అందంగా సుందరంగా పొడవాటి బిల్డింగుల్తో ‘అభివృద్ధి’ చెంది కుర్రకళతో తళతళల్లాడుతున్నా, పాత ఊరు మాత్రం ముసలి పేదరాశి పెద్దమ్మలా అలాగే వుండిపోయింది. అతనా ముసలి ప్రాంతంలో వొక ఇరుకు వీధిలో అద్దెకున్నాడు. ఇంతకీ నే వెళ్తుంది అతన్ని పలకరిద్దామనేనా? కాకపోవచ్చు, ఇన్నేళ్ళ తరవాత అతని యోగక్షేమాలు కనుక్కోవడం ద్వారా నేను సాధించేదేమీ లేదు. అతన్ని చూడటం ద్వారా నాలో గూడు కట్టుకున్న అసంతృప్తి కొంతైనా తగ్గచ్చొనే ఆశతో వెళ్తున్నాను.

ఆ వీధి ఇరుగ్గా వుంది, మురిగ్గా వుంది. అమెరికావాడి అప్పుకోసం ఇండియావాడు షోకేస్ చేసే దరిద్రపుగొట్టు వీధిలా వుంది. అంతర్జాతీయ అవార్డు కోసం ఆర్ట్ సినిమాల డైరక్టర్ వేసిన అందమైన పేదవాడి వీధిలా వుంది. నా లక్జరీ కారు ఆ ఇరుకువీధిని ముప్పాతిక భాగం ఆక్రమించింది. చుట్టుపక్కల వాళ్ళు ఆ ఖరీదైన కారుని అందమైన దయ్యప్పిల్లని చూసినట్లు ఆశ్చర్యంగా చూస్తున్నారు.

అది రెండుగదుల పెంకుటిల్లు. రోడ్డువైపుకు ఓ చిన్నగది, లోపల ఇంకో చిన్నగది. ఆ ఇంటి గోడల వయసు షుమారు వందేళ్ళుండొచ్చు, ఆ గోడలకి సున్నం వేసి ఓ అరవయ్యేళ్ళు అయ్యుండొచ్చు. కింద నాపరాళ్ళ ఫ్లోరింగ్ ఎగుడు దిగుడుగా అసహ్యంగా ఉంది. ఆ మూల దండెంమీద నలిగిన, మాసిన బట్టలు పడేసి ఉన్నాయి. ఆ గదిలో వొక పాతకుర్చీ, మూలగా ఒక చింకిచాప. మై గాడ్! వొక ఇల్లు ఇంత పేదగా కూడా వుండగలదా! ఈ కొంప కన్నా ఆ వీధే కొద్దిగా అందంగా, రిచ్చిగా ఉంది!

ఆ కుర్చీలో ఎవరో పెద్దాయన కూర్చునున్నాడు. పాత కళ్ళజోడూ, మాసిన గడ్డం, నెత్తిన నాలుగు తెల్ల వెంట్రుకలు.. వార్ధక్యంలో, పేదరికంలో ఆ గదికి అతికినట్లు సరిపోయ్యాడు. ఆయన బక్కగా ఉన్నాడు, ముందుకు ఒంగిపోయున్నాడు. పొట్ట లోపలకి, బాగా లోపలకి పోయుంది. ఎప్పుడో ఏదో జబ్బు చేస్తే డాక్టర్లు పొట్టకోసి పేగులన్నీ తీసేసి ఖాళీపొట్టని మళ్ళీ కుట్టేసినట్లున్నారు. ఆయన వాలకం చూస్తుంటే చాలాకాలంగా ఈ ప్రపంచాన్ని పట్టించుకోటం మానేసినట్లుంది.

ఆయన.. ఆయనకాదు.. అతను! అతను.. నా స్నేహితుడు! ఇలా అయిపొయ్యాడేంటి! నా అలికిడి విని నిదానంగా తలెత్తి నావైపు చూశాడు. నన్ను పోల్చుకున్నట్లుగా లేదు. మళ్ళీ తల దించుకుని మౌనంగా, శూన్యంలోకి చూస్తున్నట్లుగా అలా వుండిపొయ్యాడు. యేంచెయ్యాలో తెలీక పొడిగా దగ్గాను. తలెత్తి మళ్ళీ నావైపు చూశాడు. అతనికి నేనెవరో తెలుసుకోవాలనే ఆసక్తి వున్నట్లు లేదు.

“నేనెవరో గుర్తు పట్టావా?” ముందుకు వొంగి అడిగాను.

“క్షమించాలి, నాకు చూపు సరీగ్గా ఆనదు.” నెమ్మదిగా అన్నాడు.

“నేను.. నీ చిన్ననాటి స్నేహితుణ్ణి.” అన్నాను.

కళ్ళు చిలికించి చూస్తూ నన్ను పోల్చుకున్నాడు. అతని కళ్ళల్లో కనీసం వొక చిన్నమెరుపైనా కనిపిస్తుందని ఆశించాను, కానీ – అతని చూపులో జీవం లేదు. నెమ్మదిగా లేచి యెదురుగానున్న చాపమీద కూర్చున్నాడు. నేనా డొక్కుకుర్చీలో కూలబడ్డాను. నా ప్రశ్నలకి అతను నెమ్మదిగా, అతిచిన్నగా సమాధానం చెప్పాడు. కొద్దిసేపు మాట్లాడాక అతని గూర్చి కొద్దివివరాలు తెలిశాయి.

తండ్రి చనిపొయేప్పటికి అప్పులు తప్పితే ఆస్తులేమి లేవు. అతని కొద్దిపాటి జీతంతోనే అప్పుల్ని నిదానంగా తీరుస్తూ, అప్పులకి మళ్ళీ అప్పులు చేసి ఇద్దరి చెల్లెళ్ళ పెళ్ళి చేశాడు. కొన్నాళ్ళకి తల్లి చనిపోయింది. అతనికి జీతం తప్ప వేరే ఆధారం లేదు, దరిద్రం తప్ప వేరే సంతోషాల్లేవు. అతని జీతం అప్పుల మాయం, జీవితం దుఃఖమయం. అంచేత భార్య అతన్ని అతని పేదరికానికి వదిలేసి కొడుకుని తీసుకుని పుట్టింటికెళ్ళిపోయింది. ప్రస్తుతం ఒక్కడే ఇలా జీవితాన్ని వెళ్ళబుచ్చేస్తున్నాడు. నాకతను దిగాలుగా భారంగా జీవిస్తూ, చావు కోసం ఆశగా ఎదురుచూసే నిరాశాజీవిలా కనిపించాడు.

నాకు ఆ వాతావరణం చాలా ఇరుకుగా, ఇబ్బందిగా అనిపించసాగింది.

ఒక్కక్షణం ఆలోచించి అడిగాను – “నీకిన్ని ఇబ్బందులున్నప్పుడు నాకెందుకు చెప్పలేదు?”

సమాధానం లేదు.

“నీకు తెలుసా? ఇప్పుడు నేను నీకు యే సహాయమైనా చెయ్యగల స్థాయిలో వున్నాను.” అన్నాను.

అతనొక క్షణం నా కళ్ళల్లోకి సూటిగా చూశాడు. చిన్నప్పుడు నాకర్ధం కాని పాఠాలు చెప్పేప్పుడు కూడా నన్నలాగే చూసేవాడు. నాకు సిగ్గుగా అనిపించి తల దించుకున్నాను. ఆ తరవాత కూడా అతనేమీ మాట్లాడలేదు. అతనికి నాతో మాట్లాడే ఆసక్తి లేదని గ్రహించాను. ఆ గదిలో ఆ డొక్కుకుర్చీకీ, అతనికి పెద్ద తేడాలేదు. ఇక అక్కడ వుండటం అనవసరం అనిపించి లేచి బయటకి వచ్చేశాను.

నన్ను గమనించిన డ్రైవర్ హడావుడిగా కారు వెనుక డోర్ తీసి వినయంగా నించున్నాడు, నిట్టూరుస్తూ కార్లో కూలబడ్డాను. ఇప్పుడు నాకు మరింత అసంతృప్తిగా వుంది. నాదికాని రాజ్యంలో ముసలి రాజుని చంపి ఆ సింహాసనంపై అక్రమంగా కూర్చున్న కుట్రదారుగా.. సింహం తినగా మిగిలిన వేటలో ఎముకలు కొరికే నక్కలాగా.. ఆకలితో ఏడుస్తున్న పాపడి పాలు తాగేసిన దొంగపిల్లిలాగా.. యాజమాన్యంతో కుమ్ముక్కై కార్మికుల పొట్టగొట్టిన కార్మిక నాయకుళ్ళాగా.. తీవ్రమైన అసంతృప్తి.

నా అసంతృప్తి క్రమేపి కోపంగా మారింది. అతని పరిస్థితి బొత్తిగా బాలేదు, నేను చాలా ఉన్నత స్థానంలో వున్నాను. నాగూర్చి అతనికి తెలీకుండా యెలా వుంటుంది? అతనికి నా ఎడ్రెస్ తెలుసుకోవడం క్షణం పని. నా దగ్గరకొచ్చి – ‘మిత్రమా! నా పరిస్థితేం బాలేదు, సాయం చెయ్యి.’ అని అడగొచ్చుగా? అతనికి యేదోక కంపెనీలో మంచి ఉద్యోగం ఇప్పించడం నాకెంతసేపు పని! కానీ.. అతను నన్నడగడు. అతనిది మొహమాటం కాదు – పొగరు, నా పొజిషన్ చూసి ఈర్ష్య! శ్రీకృష్ణుణ్ణి కలవడానికి కుచేలుడికి అహం అడ్డు రాలేదు, తన స్నేహితుడి ఉన్నతిని కుచేలుడు మనస్పూర్తిగా కొనియాడాడు. మరి అతనో? శ్రీకృష్ణుణ్ణే తిరస్కరించాడు!

నేనెంత స్థాయిలో వున్నాను? యెంతో బిజీగా వుంటాను? అయినా కూడా నా చిన్ననాటి స్నేహితుడి పట్ల అభిమానంతో వెతుక్కుంటూ వచ్చాను, కానీ అతను నా ఉనికినే గుర్తించకుండా పోజు కొట్టాడు! ఇంతకీ అసలతను తెలివైనవాడేనా? అయితే ఆ జానాబెత్తెడు జీవితంతో యెందుకు మిగిలిపొయ్యాడు? చిన్నప్పుడు యేవో నాలుగు పాఠాలు గుర్తుంచుకున్నంత మాత్రాన నాకన్నా తెలివైనవాడైపోతాడా?

యుద్ధరంగంలో యుద్ధం కడదాకా చేస్తేనే గెలుపోటములు తెలిసొచ్చేవి. కానీ – అతను మధ్యలోనే తప్పుకున్నాడు. కడదాకా యుద్ధం చేసినట్లైతే నేనతన్ని ఓడించేవాణ్నేమో! యేమో కాదు.. ఖచ్చితంగా ఓడించేవాణ్ని. శత్రువుని యుద్ధరంగంలో ఓడిస్తే ఆ గెలుపు సంతృప్తినిస్తుంది, కానీ – శత్రువుకి ఏదో రోగమొచ్చి ఆస్పత్రిలో రోగిష్టివాడిలా మిగిలిపోతే యెంత అసంతృప్తి!

జీవితంలో గెలుపోటములు నిర్ణయించేది చదువు, తెలివితేటలే కాదు.. అదృష్టం, అవకాశాలు కూడా. అక్కరకు రాని తెలివి అడవి గాచిన వెన్నెల వంటిది. నేను అనవసరంగా అతిగా ఆలోచిస్తున్నాను. నేనిలా ఆలోచించడం నాలోని మంచితనానికి మాత్రమే నిదర్శనం. నన్నిలా ఇబ్బంది పెడుతున్న నా సున్నితత్వాన్నీ, ఉదారగుణాన్నీ తగ్గించుకోవాలి.

ఇలా నన్ను నేను సమర్ధించుకునే ప్రయత్నంలో యేదో వొకరోజు విజయం సాధిస్తానని నాకు తెలుసు.. కానీ – ఆ రోజేదో త్వరగా వచ్చేస్తే బాగుణ్ణు!

(ప్రచురణ - సారంగ వెబ్ మేగజైన్ 2016 నవంబర్ 24)

శబరిమలై సంప్రదాయ గోడలు

మన ఇంటికి కొందరు స్నేహితులు వచ్చారనుకుందాం. అందరికీ కాఫీ ఇచ్చి, ఒకాయనకి ఇవ్వలేదనుకుందాం. ఆ  ఒకాయన చిన్నబుచ్చుకుంటాడు, కోపంతో మండిపడతాడు. 'బాబూ! కాఫీ నీ ఆరోగ్యానికి హాని, అందుకే ఇవ్వలేదు' అన్నా ఒప్పుకోడు (వాస్తవానికి అతనికి కాఫీ తాగే అలవాటు లేదు). ఎందుకంటే - తను కాఫీ త్రాగాలా వద్దా అనేది నిర్ణయించుకోవల్సింది అతడే గానీ మనం కాదు. 

కేరళలో శబరిమలై అనేచోట అయ్యప్ప అనే దేవుడు వున్నాడు. నల్లదుస్తుల్తో (సీనియర్లు కాషాయ దుస్తుల్తో) 'దీక్ష' తీసుకుని దేవుణ్ణి దర్శించుకుంటారు. సంక్రాంతినాడు జ్యోతి 'కనబడుతుంది'ట! కానీ - ఆ జ్యోతిని దేవస్థానం బోర్డు ఉద్యోగులే ఎంతో 'వ్యయప్రయాసల'తో వెలిగిస్తారని కేరళ ప్రభుత్వమే కోర్టులో వొప్పుకుంది. శబరిమల ఆలయంలోకి 10 నుండి 50 సంవత్సరాల ఆడవాళ్ళకి ప్రవేశం లేదు. కారణం యేమనగా - ఈ వయసు ఆడవాళ్ళు menstruate అవుతారు. 

మతములన్నీ మిక్కిలి సనాతనమైనవి. వీటికి వందల, వేల సంవత్సరాల చరిత్ర వుంది. కాలం సమాజంలో అనేక మార్పులు తెస్తుంటుంది. ఆ మార్పుల్లో ఒకటి 'విద్య'. ఈ విద్య వల్ల ప్రజల జ్ఞానం పెరుగుతుంది (కొందరికి తరుగుతుంది - అది వేరే సంగతి). సహజంగానే వారికి అప్పటిదాకా తాము అనుసరించిన 'ఆచారాల' పట్ల సందేహాలు పుట్టుకొస్తయ్. ఆ సందేహాల నుండి ప్రశ్నలు పుట్టుకొస్తయ్.   

ఇందుకొక ఉదాహరణ - 'menstrual bleeding'. కొన్నాళ్ళక్రితం - అంటు, మైల, ముట్టు - అనే ముద్దుపేర్లతో menstrual bleed ని అపవిత్రంగా భావించేవాళ్ళు. ఆడవారిని ఆ 'నాలుగు రోజులు' ఇంట్లో కాకుండా బయట కూచోబెట్టేవాళ్ళు. చదువుకున్నవాళ్ళు పెరగడంతో - menstrual bleed అపవిత్రం కాదనీ, పిల్లల్ని కనే జంతువులన్నింటిలో చాలా సహజంగా జరిగిపోతుండే ఒక బయలాజికల్ ప్రక్రియ అనీ అర్ధం చేసుకున్నారు. ఇలా అర్ధం చేసుకున్నాక - sanitary napkins వాడటం ద్వారా తమకి కలిగే అసౌకర్యాన్ని తగ్గించుకోవచ్చని తెలుసుకున్నారు. ఆవిధంగా ఆ 'నాలుగు రోజుల'నీ స్త్రీలు జయించారు. ఇదంతా కూడా నేను పుట్టాక జరిగిన నిన్నమొన్నటి పరిణామ క్రమం. 

జ్ఞానం అడవిలో నిప్పుకణిక లాంటిది. అది ఒకచోటతో ఆగిపోకుండా కొంతమేరకు విస్తరిస్తుంది. కాబట్టి జ్ఞానం మతపరమైన ఆచారవ్యవహారాల్ని ప్రశ్నిస్తుంది. అయితే ఆ ప్రశ్నలకి సమాధానం చెప్పేంత జ్ఞానం గానీ, ఓపిక గానీ మతానికి వుండదు. ఫలితంగా - menstrual bleed ని చీదరించుకునేవాళ్ళని చీదరించుకుంటూ కొందరు అమ్మాయిలు happy to bleed అనడం మొదలెట్టారు (పిదప కాలం, పిదప బుద్ధులు).    

ఆ అమ్మాయిలు - 'ఉరే భక్తస్వాములూ! మగ ఆడ sexual intercourse చేసుకున్న ఫలితంగా గర్భాశయంలో పిండం యేర్పడుతుంది. అక్కడే తొమ్మిది నెలలు గడిపి, మా జననాంగం ద్వారా మీరు బయటకొచ్చారు. మరప్పుడు మీ పుట్టుక మాత్రం అపవిత్రం కాదా?' అనడిగారు. అంతటితో వూరుకోకుండా - 'అయ్యప్పని దర్శించుకునే హక్కు menstruating women అయిన మాకూ వుంది' అంటూ ఎన్నాళ్ళనుండో వస్తున్న 'పవిత్రమైన' ఆనవాయితీని ప్రశ్నిస్తూ కోర్టుకెక్కారు.

కోర్టుక్కూడా న్యాయదేవత వుంది (యెక్కడికెళ్ళినా దేవతలు మాత్రం కామన్). పాపం! ఆ దేవత చూడ్డానికి వీల్లేకుండా కళ్ళకి గుడ్డ కట్టేసి వుంటుంది. గౌరవనీయులైన కోర్టువారు చట్టాల దుమ్ము దులిపి నిశితంగా పరిశీలించారు. తదుపరి వారికి menstruating women కి వ్యతిరేకంగా యే ఆధారమూ కనబడక - 'bleeding women దేవుణ్ణి ఎందుకు చూడకూడదు?' అని తీవ్రంగా హాశ్చర్యపొయ్యారు. 'ట్రావన్కూరు దేవస్థానం వాళ్ళు రాజ్యాంగం కల్పించిన ప్రాధమిక హక్కుల ఉల్లంఘనకి పాల్పడుతున్నారా?' అంటూ కించిత్తు మధనపడుతూ సందేహాన్ని వ్యక్తం చేశారు. అంతిమ తీర్పు ఇంకా రావలసి వుంది. 

శబరిమల గుడిని యే వయసు స్త్రీలైనా దర్శించుకోవచ్చుననీ, తమకి అభ్యంతరం లేదనీ కేరళ ప్రభుత్వం కోర్టుకి సమాధానం చెప్పింది. ప్రభుత్వ నిర్ణయం happy to bleed కేంపులో ఉత్సాహాన్ని నింపగా, sad to bleed కేంపుకి పుట్టెడు దుఃఖాన్ని ఇచ్చింది. అయ్యప్పస్వామి భక్తుల సంఖ్యలో మన తెలుగువారిదే అగ్రస్థానం. కాబట్టి కేరళ ప్రభుత్వ నిర్ణయం మన తెలుగు భక్తుల్ని ప్రభావితం చెయ్యొచ్చు.

కావున మిత్రోత్తములారా! మనం అర్ధం చేసుకోవాల్సిందేమనగా - 

సమాజం నిశ్చలంగా వుండదు, మార్పు దాని గుణం. 'ఎందుకు?' అన్న ప్రశ్నకి నిలబడనిదేదైనా కాలగర్భంలో కలిసిపోతుంది. 'ఎందుకు?' అన్న ప్రశ్నకి తావులేని సమాజం నిస్సారమైనది, అనాగరికమైనది. అందుకే - 'ఎందుకు?' అన్న ప్రశ్న చాలా ప్రమాదకరమైనది కూడా! ఈ ప్రశ్న వినపడ్డప్పుడల్లా కొందరు గుండెలు బాదుకుంటూనే వున్నా, వాళ్ళు గుండె పగిలి చచ్చేలా సమాజం ముందుకు పురోగమిస్తూనే వుంటుంది. ఇవ్వాళ శబరిమలైలో అగ్గిపుల్ల రాజుకుంది. ఈ అగ్గి - అగ్గిపుల్లతోనే ఆరిపోదనీ, ఇది ఇంకెన్నో మంటల్ని రాజేస్తుందనీ ఆశిద్దాం.

(picture courtesy : Google)

సైకియాట్రిస్టుకి జట్కాబండి అవసరమా?

సినిమా యాక్టర్లు టీవీల్లో 'ఫ్యామిలీ కౌన్సెలింగ్' చేస్తున్నారని కొన్నాళ్లుగా వింటున్నాను. ఇవ్వాళ ఆదివారం, పెద్దగా పనుండదు. అంచేత - కౌన్సెలింగ్ 'జట్కాబండి'ని యూట్యూబులో అక్కడక్కడా కొద్దికొద్దిగా చూశాను. ఆశ్చర్యంగా జట్కాబండి ఫ్యామిలీలన్నీ పేదవర్గాల వారివే! సంపన్న వర్గాలకి కుటుంబ సమస్యలు వుండవనీ, వున్నా అందులో పేదవాడి కుటుంబంలో ఉన్నంత వినోదం వుండదనీ టీవీ వాళ్ళ అభిప్రాయం కావచ్చు. 

పేదవారి జీవితంలో వినోదం ఉండదు కానీ వారి జీవితం ఇంకొందరికి వినోదం కావడం ఒక ఐరనీ. అక్కడకొచ్చే కుటుంబాలు చాలా పేదగా, బీదగా, మురికిగా ఉంటాయి. కౌన్సెలింగ్ భామలు తాము మాత్రమే దట్టంగా మేకప్ కొట్టుకుని బాధిత మహిళలకి మాత్రం కనీసం పౌడర్ కూడా పూయనియ్యరా? వాళ్ళనలా జిడ్డుమొహంతో చూపిస్తేనే సన్నివేశం పండుతుందని క్రియేటివ్ హెడ్డుగారి ఆలోచనా? 

సరే! టీవీ అనేది వున్నదే వినోదం కోసం. వినోదం అన్నాక - అందులో అర్నబ్ గోస్వామి టీవీ డిబేట్ల నుండి అర్ధరాత్రి బూతుపాటల దాకా అనేక ప్రోగ్రాములు వస్తుంటాయి. ఛానెల్ నిర్వహణ వ్యాపారం కాబట్టి,  రేటింగ్స్ కోసం అనేకరకాల ప్రోగ్రాముల్ని వండుతుంటారు. అంచేత - టీవీవాళ్ళ బాధల్ని అర్ధం చేసుకోవచ్చు.

సినిమా నటులకి ఉద్యోగస్తుల్లా స్థిరాదాయం వుండదు, వారు దీపం ఉండగానే ఇల్లు చక్కబెట్టుకోవాలి. అంచేత సినిమా బుక్కింగులు తగ్గినప్పుడు - ఆరిపొయ్యే దీపంలో నూనె పోసినట్లు.. తమ కెరీర్‌ని ఇంకొంత పొడిగించుకోడం కోసం టీవీ ప్రోగ్రాముల్లోకి వస్తుంటారు. సైకియాట్రిస్టులు, క్లినికల్ సైకాలజిస్టులు చెయ్యాల్సిన 'ఫ్యామిలీ కౌన్సెలింగ్' అంటే యేమిటో సినిమా నటులకి తెలిసే అవకాశం లేదు. కాబట్టి - వాళ్ళు తమకు తోచిందేదో చెప్పి, ఆపై ప్రొడ్యూసర్లకి 'థాంక్స్' చెప్పి, పేమెంట్ చెక్కు తీసుకుని వెళ్ళిపోతారు. అవసరమైతే ప్రోగ్రామ్ హెడ్ 'సూచన' మేరకు (TRP కోసం), ఆవేశపడ్డట్లు నటించి నాలుగు తిట్లు తిట్టేసి పోతారు. కావున - ఇట్లాంటి షోలు చేస్తున్న సినిమా నటుల్ని విమర్శించడం అనవసరం.  

అయితే - ఫ్యామిలీ కౌన్సెలింగ్ అనే 'రియాలిటీ షో'లో హైదరాబాదుకి చెందిన సైకియాట్రిస్టులు ఉత్సాహంగా పాల్గొంటున్నారు. ఇది మాత్రం ఖచ్చితంగా అనైతికం. మనం టీవీవాళ్ళ వ్యాపార యావ అర్ధం చేసుకోవచ్చు, సంపాదన కోసం మాజీనటుల అవసరమూ అర్ధం చేసుకోవచ్చు. కానీ - ఒక పాపులర్ షోలో సైకియాట్రిస్టులు కూడా ఉండడాన్ని ఎలా అర్ధం చేసుకోవాలి? పెద్దగా ఆలోచించాల్సిన అవసరం లేదు. ఇది ఆ డాక్టర్ల ప్రచార యావా, డబ్బు కక్కుర్తీ! 

ఇలా టీవీల్లో బహిరంగంగా జరిగే 'ఫ్యామిలీ కౌన్సెలింగ్' అనే వినోద కార్యకమంలో సైకియాట్రిస్టులు సైకియాట్రిస్ట్ 'వేషం' వెయ్యడం MCI కి రిపోర్ట్ చెయ్యదగ్గ నేరం. డాక్టర్లు కానివాళ్ళు అర్ధం చేసుకోవాల్సింది యేమనగా - మన తెలుగునాట ఇలా పబ్లిసిటీ కోసం, appearance money కోసం తమ వృత్తిని తాకట్టు పెట్టే చౌకబారు డాక్టర్లు ఉన్నారని. వీళ్ళు డబ్బుజబ్బు పట్టిన రోగిష్టి వైద్యులు, అసలంటూ కౌన్సెలింగ్ కావాల్సింది వీరికే! 

మిత్రులారా! టీవీల్లో కనపడే roguish డాక్టర్ల పట్ల - తస్మాత్ జాగ్రత్త!

(picture courtesy : Google)

రీటా బహుగుణ మాతా కీ జై!

భారత రాజకీయాలు క్లిష్టమైనవి, చిత్రమైనవి. కన్నుమూసి తెరిచేంతలో పరిస్థితులు తారుమారవుతుంటయ్. అంచేత ప్రజాసేవయే పరమావిధిగా భావించే రాజకీయ నాయకులు తరచుగా పార్టీలు మారుతుంటారు. అయితే - ఈ వలసలు ఎల్లప్పుడూ ప్రతిపక్షం నుండి అధికార పక్షంలోకే జరుగుతుంటయ్. ఇందుకు నాయకులు చెప్పే కారణం వొకేలా వుంటుంది - 'నియోజకవర్గ ప్రజల ఆకాంక్ష మేరకు, అభివృద్ధి కోసం తప్పనిసరి పరిస్థితుల్లో పార్టీ మారుతున్నాం.' ఈ కారణం వింటున్నప్పుడు - అరిగిపోయిన గ్రామఫోన్ రికార్డు గుర్తొచ్చి నవ్వొస్తుంది.

ఇంటర్లో నా స్నేహితుడు యెక్కువగా క్యాంటీన్లోనూ, తక్కువగా క్లాసుల్లోనూ గడిపేవాడు. అటెండెన్స్ కోసం ఒకేరకమైన లీవ్ లెటర్ ఇచ్చేవాడు - 'respected sir, as i am suffering from fever.. ' అంటూ! 'యెప్పుడూ జ్వరమేనా?' అంటూ లెక్చరర్లు విసుక్కునేవాళ్ళు. మావాడు బుర్ర గోక్కునేవాడు, అసలు విషయం - మావాడికి లీవ్ లెటర్ ఇంకోలా రాయడం తెలీదు! డాక్టర్లిచ్చే మెడికల్ సర్టిఫికేట్లూ ఇంతే, అవెప్పుడూ - 'it is to certify.. ' అనే మొదలవుతాయ్!

ఇదే పద్ధతిలో మెజారిటీ జనులు - ఎక్కువమంది ఎక్కువసార్లు నడిచి నలిపేసిన బాటలోనే ప్రయాణించడానికి ఇష్టపడతారు - బుర్ర ఉపయోగించాల్సిన అవసరం ఉండదు కాబట్టి. రాజకీయ నాయకుల్లో క్రియేటివిటీ చచ్చినప్పుడు వార్తలు చల్లారిన కాఫీలా, వేడెక్కిన విస్కీలా చేదుగా అయిపోతాయి. ఇలాంటి చేదు వార్తల్తో జీవితాన్ని తెలుగు కథా సంపుటిలా నిస్సారంగా గడిపేస్తుండగా -

రీటా బహుగుణ జోషి అనే నాయకురాలి పార్టీమార్పిడి ప్రకటన నాలో సంతోషాన్ని నింపింది. ఉత్తరప్రదేశ్ ఎన్నికల్లో షీలా దీక్షిత్‌ వల్ల రీటా బహుగుణకి పన్లేకుండాపోయింది. బీజేపిలో చేరడానికి ముందస్తు బేరం మాట్లాడుకుని - దేశభక్తి స్లోగన్లిస్తూ పార్టీ మార్చేసింది. మోడీ పాకిస్తాన్‌పై సర్జికల్ దాడులు చేస్తూ దేశప్రతిష్టని పెంచుతుంటే.. ఆ దాడుల్ని ప్రశ్నిస్తూ రాహుల్ గాంధీ దేశప్రతిష్టని దిగజారుస్తున్నాట్ట! సరే - యెవరు యేం పెంచినా, దించినా.. ఇవన్నీ ఉత్తర ప్రదేశ్ ఎన్నికల విన్యాసాలేనని మనకి తెలుసు.

నేషనల్ చానెల్స్ (వాస్తవానికి ఇవి ఢిల్లీ చానెల్స్) వీక్షించే ఆంగ్లమేధావులకి రీటా బహుగుణ జోషి పరిచితమే. ఆవిడ అనేకమార్లు ఆవేశంతో ఊగిపోతూ సంఘ పరివార్‌ని తిట్టినతిట్టు తిట్టకుండా తిట్టింది. బహుశా మిస్ జోషిలోని ఈ ఫైర్ అమిత్ షాకి నచ్చిందేమో! అందుకే - ఆమెకి బొకే ఇచ్చి మరీ పార్టీలో చేర్చుకున్నాడు.

ఉత్తర ప్రదేశ్‌లో కాంగ్రెస్ పార్టీ గెలిచే అవకాశాలు యేమాత్రం లేవని ప్రజలందరికీ (ఒక్క రాహుల్ గాంధీకి తప్ప) తెలుసు. మునిగిపోతున్న పడవలో యెవరు మాత్రం ఎందుకుంటారు? అందుకే తలోదారి చూసుకుంటున్నారు. నాయకులారా! మీరు పార్టీలు మారండి. కానీ - మారేటప్పుడు రీటా జోషిలాగా ఒక గంభీరమైన కారణాన్ని చూపండి. వినడానికీ, చదవడానికి బాగుంటుంది.

'యేవిఁటోయ్ నీకు బాగుండేది? పార్టీలు మారనివాడు రాజకీయ నాయకుడే కాదు. మాకసలు పేపర్ చదివే అలవాటే లేదు. నీకు బాగుండటం కోసం లేని కారణాన్ని మేమెక్కడ వెతుకుతాం? చాలించు నీ అధర్మపన్నాలు!' అంటారా? ఓకే! మీకెలాగూ 'నియోజకవర్గ ప్రజలు.. ' అంటూ ఒక pro forma ఉందిగా! దాన్తోనే పార్టీలు మారెయ్యండి. గుడ్ లక్ టు యు!

(picture courtesy : Google)

ట్రంపుని సమర్ధిస్తూ..

ఇప్పుడే కాఫీ తాగాను. టీవీలో తెల్లజుట్టు, ఎర్ర టైతో ట్రంప్ యేదే చెబుతున్నాడు. పాపం, మీడియా ట్రంపుని పచ్చడి పచ్చడి చేస్తుంది. నాకెందుకో ట్రంపుని చూస్తే యెడారిలో దారితప్పిన మదపుటేనుగు గుర్తొచ్చి, జాలేసింది. ఊరికే జాలిపడి వొదిలెయ్యకుండా కొద్దిసేపు ట్రంప్ కేసుని ప్రెజెంట్ చేస్తాను. 

మొన్న ఒబామా భార్య చేసిన ఎన్నికల ప్రసంగం చూశాను. ట్రంప్ వ్యక్తిగతంగా చెడ్డవాడు అని ఆమె చాలా ఉద్వేగంగా చెప్పింది. కొన్నాళ్ళుగా ట్రంప్ తమపై రకరకాలుగా 'చెయ్యేశాడని' అనేకమంది ఆడవాళ్ళు డైలీ సీరియల్లా చెబుతున్నారు. ఈ ఆరోపణలన్నీ ఎన్నికల తరవాత ఆవిరైపోతాయని అందరికీ తెలుసు.

అమెరికల్ ఓటర్లు తమ అధ్యక్షులవారికి స్వచ్చమైన మనస్సు, పవిత్రమైన దేహం అర్హతలుగా ఉండాలని భావిస్తున్నారా? స్త్రీలు, పురుషులు - వారి మధ్య సంబంధాలు నైతికతకి సంబంధించిన అంశాలు. రాజకీయాల్లో నైతికతకీ, వ్యక్తిగత నైతికతకీ కనెక్షన్ ఉంటుందా? నాయకులు అవినీతిపరుడైతే కొద్దిగా ఇబ్బంది. కులవాదో, మతవాదో అయితే ఇంకా ఇబ్బంది. మాంఛి వయసులో ఉండగా విచ్చలవిడిగా యెడాపెడా తిరిగితే - అందువల్ల ప్రజలకేం ఇబ్బంది?! 

ఆ మాటకొస్తే స్త్రీల విషయంలో చెగువేరాక్కూడా నెగెటివ్ మార్కులే పడతాయి, స్నానం చెయ్యకపోవడం అతనికున్న అదనపు అర్హత (చదువుము - మోటర్‌సైకిల్ డైరీస్)! ప్రపంచంలో అత్యధికులు అసహ్యించుకున్న హిట్లర్ యూదులు, కమ్యూనిస్టుల జోలికెళ్ళాడు గానీ.. ఆడవాళ్ళ జోలికెళ్ళిన ఆధారాల్లేవు.

'మూడుకథల బంగారం' సూర్రావెడ్డు అందరు దేవుళ్ళకీ 'నిచ్చెబక్తుడు'. తన భక్తివల్లే దొంగనోట్ల వ్యాపారం సాఫీగా సాగిందని నమ్ముతాడు. ధార్మికతనీ, ధర్మాన్ని తీవ్రంగా నమ్మిన పోలీసు ఉన్నతాధికారులు ఎన్‌కౌంటర్లనే చట్టవ్యతిరేక హత్యల్ని భక్తిగా, నిష్టగా కొనసాగించారు. గురువారం, శనివారం పచ్చి చికెన్ ముక్క కూడా ముట్టని డాక్టర్లు.. అన్నివారాలూ పేషంట్లని శ్రద్ధగా దోచుకుంటుంటారు.

'అనంతం' సాక్షిగా స్త్రీలపట్ల శ్రీశ్రీ వైఖరి అర్ధం అవుతుంది. రావిశాస్త్రి శ్రీశ్రీకి శిష్యుడు. సాహిత్యంలో ప్రపంచస్థాయి రచయితలకీ, కవులకీ క్రమశిక్షణ అన్న పదానికి అర్ధం కూడా తెలీదు. ఉదయాన్నే లేచి వాకింగ్ చేసుకుని, టిఫిన్ చేసి, కాఫీ త్రాగాక రాస్తే - అది 'రామకోటి' అవుతుంది గానీ గొప్పసాహిత్యం యెంతమాత్రం కానేరదని అంటాడు మా సుబ్బు.

అందువల్ల - రాజకీయాల్లో రాణించి, ఒట్లేసిన ప్రజలకి కొద్దోగొప్పో మేలు చెయ్యడానికీ, వ్యక్తిగత జీవితానికీ సంబంధం లేదు. అమ్మాయిల గూర్చి ఆలోచించని టోనీ బ్లేయెర్ అమెరికాని ఇరాక్ యుద్ధంలోకి నెట్టి ప్రపంచానికి ఘోరమైన నష్టాన్ని కలిగించాడు. హిట్లర్, టోనీ బ్లేయెర్‌ల ఉదాహరణల్తో చూస్తే - వందమంది అమ్మాయిల్ని ప్రేమించినా పర్లేదు గానీ, యుద్ధాన్ని ప్రేమిస్తే మాత్రం ప్రపంచానికి చచ్చేచావొస్తుందని తోస్తుంది.

ఇప్పుడు అమెరికా ఎన్నికల గూర్చి అమెరికాతోపాటు మనదేశంలో కూడా యెక్కువ చర్చ నడుస్తుంది. మనవాళ్ళు కొత్త అధ్యక్షుడి మిడిల్ ఈస్ట్ పాలసీ, పాకిస్తాన్‌తో స్నేహాల గూర్చి ఆలోచిస్తున్నారు. మనం అమెరికన్ ఓటర్లకి మల్లే వ్యక్తిగత అంశాల పట్ల పెద్దగా పట్టించుకోం. ఇందుకు కారణం - మనం మన నాయకుల నుండి స్వచ్చమైన సౌశీల్యతని ఆశించకపోవడం అవ్వచ్చు లేదా రాజకీయ కార్యాచరణకి, వ్యక్తిగత అలవాట్లకి సంబంధం లేదనే మెచ్యూర్ థింకింగ్ కలిగుండటం కావచ్చు.

ట్రంప్ తనకి నచ్చినట్లు జీవించాడు. ప్రెసిడెన్షియల్ కేండిడేట్‌నవుతానని కల్లోకూడా ఊహించి వుండడు. ట్రంపెడు ఆశల్తో ఉన్న ట్రంపుకి తన గతం ఒక గుదిబండగా మారింది. అందుకు మీడియా చేస్తున్న వ్యతిరేక ప్రచారం కూడా కారణం. అసలు ట్రంప్ వల్లే ఈసారి ఎన్నికలకి ఇంత గ్లామర్ వచ్చిందని నా అభిప్రాయం.

ఎన్నికల్లో - కుటుంబ విలువలు, వ్యక్తిగత వర్తన గూర్చి అమెరికాలో చర్చనీయాంశం అయినట్లు భారద్దేశంలో కాకపోవడం మాత్రం ఒక ఐరనీ! చూద్దాం, అమెరికా ప్రజల ఆలోచన యెలా ఉండబోతుందో! 

ముగింపు - 

కాఫీ ఎఫెక్ట్ అయిపోయింది. ట్రంపూ! ఇక నీ గోలేదో నువ్వే పడు, నాకు సంబంధం లేదు!

విదేశీజీవనం - స్వదేశీభక్తి

ఈమధ్య పాకిస్తాన్, ఇండియా దేశాల మధ్య గొడవలు జరుగుతున్నాయ్. విజ్ఞులైన కొందరు తమ దేశభక్తిని ప్రకటించుకుంటూ, యెదుటివాడి దేశద్రోహాన్ని 'యెండగడుతూ'.. వాతావరణం గందరగోళంగా వుంది. అయితే - అమెరికాలో స్థిరపడిన నా స్నేహితుల్లో కూడా భారతీయ దేశభక్తి తీవ్రంగా ఉప్పొంగడం నన్ను ఆశ్చర్యపరిచింది. అంతే కాదు - నేను వారి దేశభక్తి ముందు ఓడిపోతున్నాను! ఇదేదో ఆలోచించవలసిందే! 

నా స్బేహితులు - 1980 లలో గుంటూరు మెడికల్ కాలేజి వదిలేశారు. మన దేశంలో - డాక్టర్లు తమ వృత్తిలో గౌరవంగా బ్రతికే పరిస్థితులు (సాధారణ పౌరుడితో పోలిస్తే) అప్పుడు, ఇప్పుడు, యెప్పుడూ ఉన్నాయి. అయినా - 'డటీ ఇండియా, డటీ పీపుల్' అనీ కొందరూ.. 'వర్కింగ్ కండీషన్ ఆర్ నాట్ గుడ్ మేన్' అనీ ఇంకొందరూ అమెరికా వలస వెళ్ళిపొయ్యారు. వాళ్ళు యెందుకెళ్ళినా - డాలర్ల కోసం, మరింత సుఖమయ జీవనం కోసం వెళ్ళారని నేను అనుకుంటున్నాను. కొంతకాలానికి వారు తమ భారత పౌరసత్వాన్ని వదిలేసుకుని, అమెరికా పౌరసత్వం తీసుకున్నారు. ఆనాటి నుండి టెక్నికల్‌గా వారు భారతీయ పౌరులు కాదు. ఇలా - యెవరికి నచ్చిన దేశంలో వారు స్థిరపడొచ్చు, ప్రశ్నించే హక్కు యెవరికీ లేదు.

ఇప్పుడు కొద్దిసేపు హిందీ సినిమాల గూర్చి - 

ఆరోజుల్లో మన్‌మోహన్ దేశాయ్ అనే పెద్దమనిషి మంచి మసాలా సినిమాలు వండేవాడు. ఆయన బాక్సాఫీస్ ఫార్ములా ఒకటే! తల్లీకొడుకులు, అన్నదమ్ములు సినిమా మొదట్లో విడిపోతారు. సినిమాలో అక్కడక్కడే తిరుగుతుంటారు గానీ.. కొన్ని హిట్ సాంగ్స్, మరికొన్ని ఫైటింగులు అయ్యేదాకా కలిసేవాళ్ళు కాదు. ఈలోపున వారిలోవారికి (తప్పిపోయినవారి కోసం) ప్రేమ వరదలై పారుతుంటుంది. 

నిజజీవితంలో - అమ్మతో, అన్నదమ్ముల్తో సర్దాగా మాట్లాడతాం. అంతేగానీ సినిమాల్లోలా ఓవరేక్షన్ చెయ్యం. యెందుకంటే మనం యెవ్వర్నీ మిస్ అవ్వట్లేదు, అందరూ మనమధ్యే వున్నారు. ఒకవేళ - సినిమాల్లోలా మనం కూడా విడిపొయ్యినట్లేతే - ఆ పాత్రల్లాగే ఓవరేక్షన్ చేసేవాళ్ళమా? బెటర్ కంట్రీ, బెటర్ లివింగ్ కోసం అమెరికా వలసపొయ్యి.. అక్కడి పౌరసత్వం తీసుకున్నాక.. తాము కోల్పోయిన పుట్టింటి కోసం మనవాళ్ళు ఓవరేక్షన్ చేస్తున్నారా? 

సరే! పాపం - అమెరికావాళ్ళు మాత్రం యేం చెబుతారు? వారికి తెలీకుండానే వారిలో పుట్టింటి పట్ల భక్తిభావం సహజంగానే తన్నుకొస్తుందని అనుకుందాం. అప్పుడు వాళ్ళు అమెరికా అధ్యక్ష ఎన్నిక సమయంలో - 'పాకిస్తాన్‌కి సహాయం ఆపేస్తామని హామీ ఇచ్చినవారికే ఓటేస్తాం' అని డిమేండ్ పెట్టొచ్చు. వారలా పెట్టినట్లు నాకైతే తెలీదు, యెవరికైనా తెలిస్తే చెప్పగలరు.

ఇది చదివిన నా అమెరికా స్నేహితులు - 'దేశభక్తి నీ ఒక్కడి సొత్తు కాదు' అని కోపగించుకోవచ్చు, వారి కోపాన్ని ఒప్పుకుంటున్నాను. అయితే - ఈ దేశంలోని రోగులకి నాకు చేతనైనంత మేరకు సాయం చేస్తూ, వారిచ్చిన సొమ్ముతోనే ప్రభుత్వానికి పన్నులు చెల్లిస్తూ, ఈ దేశానికి యెంతోకొంత ఉపయోగపడుతున్ననని (మీరు అమెరికా దేశానికి ఉపయోగపడుతున్నట్లు) నమ్ముతున్నాను. అందుకనే - మీకు "మా దేశం" పట్ల గల దేశభక్తికి మిక్కిలి ఆశ్చర్యపడుతున్నాను, అదీ సంగతి! 

(picture courtesy : Google) 

భాషాభిమానులారా! నశించండి

"జై పాతాళభైరవి."

"నరుడా! యేమి నీకోరిక?

"తెలుగుభాష అంతరించిపోవాలి తల్లీ!"

".............."

"తల్లీ! యెందుకు తటపటాయిస్తున్నావ్?"

"నరుడా! ఒక సందేహం!"

"యేంటి తల్లీ?"

"తెలుగుభాష యెడల నీకు యెందుకంత కోపమో తెలుసుకోవచ్చా?"

"నా కోపం తెలుగుభాషపై కాదు తల్లీ, తెలుగు భాషాభిమానులపైన! తెలుగు భాష అంతరించిపోతే గానీ ఈ భాషాభిమానులు అంతరించిపోరు! అదీ నా లాజిక్."

"అటులైన ఒక సవరణ సూచించెద."

"చెప్పు తల్లీ!"

"తెలుగుభాషని అటులనే ఉండనిచ్చి, తెలుగు భాషాభిమానులు అంతరించిపొయ్యేట్లుగా వరమిస్తా! అభ్యంతరం లేదుగా?"

"వండర్ఫుల్, నీ అమెండ్‌మెంట్ సూపర్! ఈ రోజునుండి తెలుగు భాషాభిమానులు అంతరించిపొయ్యే వరం ప్రసాదించు తల్లీ!"

"తధాస్తు."

"థాంక్యూ పాతళభైరవి!" 

డోంటాక్ రబ్బిష్

"ఏవాఁయ్ సుబ్బారావ్! ఏదో లోన్ తీసుకుని ఎగ్గొట్టావనీ.. బేంక్ నోటీసొచ్చిందనీ.. "

"డోంటాక్ రబ్బిష్, భారత ఆర్ధిక వ్యవస్థని ప్రశ్నిస్తావా? బేంకుల morale దెబ్బతింటుంది."

"మొన్నామధ్య నువ్వు దొంగరైలెక్కావనీ.. పట్టుకున్న టీసీ కాళ్ళావేళ్ళాపడ్డావనీ.. "

"డోంటాక్ రబ్బిష్, Indian railways ని ప్రశ్నిస్తావా? రైల్వే ఉద్యోగుల morale  దెబ్బతింటుంది."

"ఉప్మాలో ఉప్పు తక్కువైందని నీ భార్యని బాదిపడేశావనీ.. ఆమె పుట్టింటికి వెళ్ళిపోయిందనీ.. "

"డోంటాక్ రబ్బిష్, వివాహ వ్యవస్థని ప్రశ్నిస్తావా? నా భార్య morale  దెబ్బతింటుంది." 

"పక్కింటామెకి కన్ను కొట్టావనీ.. ఆమె నీ గూబ గుయ్యిమనిపించిందనీ.. "

"డోంటాక్ రబ్బిష్, ఇరుగుపొరుగుల సంబంధాన్ని ప్రశ్నిస్తావా? మా పక్కింటావిడ morale  దెబ్బతింటుంది."

"ఇదేవిఁటాయ్! యేవఁడిగినా morale అంటావ్!"

"డోంటాక్ రబ్బిష్, నాకు ప్రాణం కన్నా morale ముఖ్యం."

దేశభక్తి

"ఒరే సుబ్బిగా! ఇలా రా." 

"నవఁస్కారాలండె!"

"పాకిస్తాన్ తెలుసు కదా?"

"అంటే యాఁందండె?"

"అది మన శత్రుదేశం."

"అంటే యాఁందండె?"

"మనం దానికి బుద్ధి చెప్పాం."

"అంటే యాఁందండె?" 

"మనిషన్నవాడు తిన్నా తినకపోయినా పవిత్రమైన దేశభక్తి కలిగుండాలి."

"అంటే యాఁందండె?" 

"ఒరే ఈడియట్! నీకసలు బుర్రుందా?"

"సిత్తం, కూల్నాకొడుకునండె! సదూకోలేదండె!" 

"అందుకే అన్నారు.. 'విద్యలేనివాడు వింతపశువు' అని."

"అయ్‌బాబోయ్! పశువులంటే గేపకవొఁచ్చింది.. ఆటికి కుడితెట్టాలా.. వొత్తానండె!" 

"పోరా పో! నువ్వూ వాటిల్లో వొకడివే!"

"నన్నట్టా పొగడమాఁకండె! యెంతైనా మేం తవఁరుగోరి తర్వాతే కదండె!"

అర్నబ్ గోస్వామి - ఎన్టీఆర్

"సుబ్బూ! ఇండియా, పాకిస్తాన్ల మధ్య యుద్ధం జరక్కపోతే అర్నబ్ గోస్వామి గుండెపగిలి చస్తాడేమో!" అన్నాను.

"డోంట్ వర్రీ! అర్నబ్ గోస్వామి ఎన్టీఆర్ అంతటివాడు!" నవ్వుతూ అన్నాడు సుబ్బు.

"ఎన్టీఆర్‌కీ, అర్నబ్‌కీ సంబంధం యేవిఁటోయ్!" ఆశ్చర్యపొయ్యాను.

"వుంది. ఎన్టీఆర్ భీముడిగా వేశాడు. తొడగొట్టి దుర్యోధనుణ్ని సవాలు చేస్తూ 'ధారుణి రాజ్యసంపద' అంటూ ఘంటసాల స్టోన్లో ఆవేశంతో ఊగిపొయ్యాడు. మనం యెగబడి చూశాం." అన్నాడు సుబ్బు.

"అవును, అయితే?!"

"అదే ఎన్టీఆర్ దుర్యోధనుడిగా వేసి చాంతాడంత డైలుగుల్తో పాండవుల్ని విమర్శించాడు. అదీ యెగబడి చూశాం." అన్నాడు సుబ్బు.

"అవును, అయితే?!"

"ఎన్టీఆర్ డబ్బుల్దీసుకుని భీముడిగా వేసి దుర్యోధనుణ్ని సవాల్ చేశాడు, మళ్ళీ డబ్బుల్దీసుకుని దుర్యోధనుడిగా వేసి భీముణ్ని తిట్టాడు. అంటే - ఎన్టీఆర్ డబ్బులవైపు, మనం ఎన్టీఆర్ వైపు." నవ్వాడు సుబ్బు.

"అవును, అయితే?!"

"ఎన్టీఆర్ ప్రొఫెషనల్ యాక్టర్ - స్టూడియో సెట్టింగుల్లో భీభత్సంగా నటించి.. ఆ తర్వాత కార్లో ఇంటికెళ్ళి అన్నం తిని హాయిగా నిద్ర పొయ్యాడు."

"అవును, అయితే?!"

"అర్నబ్ గోస్వామీ అంతేకదా? అతని దేశభక్తుడి వేషానికి రెమ్యూనరేషన్ నెలకి కోటి రూపాయలని వొక వార్త."

"సినిమా నటుల్ని టీవీ యాంకర్లతో పోల్చకూడదేమో!"

"ఎందుకు పోల్చకూడదు? కాలం మారింది, ఇప్పుడు ప్రజలకి వినోదం ఇంట్లోకే వచ్చేసింది. అర్నబ్ గోస్వామి తొడగొట్టి దేశద్రోహుల్ని సవాల్ చెయ్యడం ఎన్టీఆర్ నటనలాగా జనాలకి కిక్కిస్తుంది." అన్నాడు సుబ్బు.

"అవున్నిజం." అన్నాను.

"కాబట్టి బ్రతక నేర్చిన అర్నబ్ గోస్వామి గుండె పగిలి చస్తాడని విచారము వలదు. రేపు యుద్ధమేఘాలు తొలగిపొయ్యాక, 'పైనుండి' వచ్చు అదేశానుసారం - ఆయనే ఒక ఉన్మాద శాంతికపోతం కాగలడు. అప్పుడు అట్టు తిరగబడుతుంది." నవ్వుతూ ముగించాడు సుబ్బు.

టూత్ఏక్.. టూ మెనీ డౌట్స్

సుబ్బు నా చిన్ననాటి స్నేహితుడు. మా స్నేహం ఇప్పటికీ మూడు మసాలా దోసెలు, ఆరు కాఫీలుగా వర్ధిల్లుతుంది. సుబ్బుకి ఉద్యోగం సద్యోగం లేదు, పెళ్ళీపెటాకుల్లేవు. వుండడానికో కొంపా, వండి పెట్టడానికో తల్లీ వున్నారు. మావాడు కబుర్ల పుట్ట, వార్తల దిట్ట.

ప్రస్తుతం నా కన్సల్టేషన్ చాంబర్లో సోఫాలో కూలబడి వున్నాడు సుబ్బు. కుడిబుగ్గ మీద అరచెయ్యి ఆనించుకుని, ఏసీబీ రైడ్సులో దొరికిపోయిన ప్రభుత్వోద్యోగిలా దిగాలుగా వున్నాడు సుబ్బు.

“సుబ్బూ! సిగరెట్లు మానెయ్యమని మొత్తుకుంటూనే వున్నాను, విన్నావు కాదు – అనుభవించు.” అన్నాను.

“ఆ చెప్పేదేదో సరీగ్గా చెప్పొచ్చుగా! ‘సత్యము పలుకుము, పెద్దలని గౌరవింపుము’ టైపులో నీతివాక్య బోధన చేస్తే నేనెందుకు వినాలి?” అన్నాడు సుబ్బు.

“ఇంకెట్లా చెప్పాలోయ్! ‘సిగరెట్లు తాగితే ఛస్తావ్’ అని చెబుతూనే వున్నాగా!?” ఆశ్చర్యపొయ్యాను.

“సిగరెట్లు తాగేవాడు సిగరెట్ల వల్లే చావాలని రూలేమన్నా వుందా? ఈ దేశంలో దోమతో కుట్టించుకుని చావొచ్చు, ప్రభుత్వాసుపత్రిలో వైద్యం చేయించుకుని చావొచ్చు, ఫ్రిజ్జులో మాంసం వున్నందుకు తన్నించుకుని చావొచ్చు, మునిసిపాలిటీ మేన్‌హోల్లో పడి చావొచ్చు. అసలెలా చస్తామో తెలిసి చస్తేనే కదా, అలా చావకుండా ముందు జాగర్తలు తీసుకునేది?” అన్నాడు సుబ్బు.

“అంతేగాని సిగరెట్లు తాగితే చస్తారన్న సంగతి మాత్రం ఒప్పుకోవు.” అన్నాను.

“ఒప్పుకుంటాను. ఈ లోకంలో సిగరెట్ల వల్ల చచ్చేది ఇద్దరైతే, ఇతర కారణాల్తో వెయ్యిమంది చస్తున్నారు. ఇటు సిగరెట్టు మానేసి, రేపింకేదో కారణంతో చస్తే దానికన్నా దారుణం మరోటుంటుందా?” నవ్వుతూ అన్నాడు సుబ్బు.

కొందరు విషయం తమకి అనుకూలంగా వుండేట్లు వితండవాదం చేస్తారు, అందులో మా సుబ్బు గోల్డ్ మెడలిస్ట్. ఇప్పుడు సిగరెట్లు ఆరోగ్యానికి మంచిదని ఇంకో లెక్చర్ ఇవ్వగల సమర్ధుడు. సుబ్బు ధోరణి నాకలవాటే.

ఇవ్వాళ సుబ్బుని చూస్తుంటే జాలేస్తుంది. అసలు విషయం – రెండ్రోజులుగా మా సుబ్బు పంటినొప్పితో బాధ పడుతున్నాడు.

నిన్న ఫోన్ చేశాడు సుబ్బు.

“పన్ను నొప్పిగా వుంది.”

“పెయిన్ కిల్లర్స్ వాడి చూడు. తగ్గకపోతే అప్పుడు చూద్దాం.” అన్నాను.

“నేను ఇంగ్లీషు మందులు వాడను, సైడ్ ఎఫెక్టులుంటయ్.” అన్నాడు సుబ్బు.

“మందులకి ఇంగ్లీషు, తెలుగు అంటూ భాషాబేధం వుండదోయ్. నీకు రోగం తగ్గాలా వద్దా?” నవ్వుతూ అన్నాను.

“ఇంగ్లీషు మందులు వాడితే వున్న రోగం పొయ్యి కొత్త రోగం పట్టుకుంటుంది.” స్థిరంగా అన్నాడు సుబ్బు.

“అట్లాగా! మరి ఫోనెందుకు చేశావ్?” విసుగ్గా అన్నాను.

“ఊరికే! నువ్వేం చెబుతావో విందామని!” నవ్వాడు సుబ్బు.

‘వీడీ జన్మకి మారడు.’ అనుకుంటూ ఫోన్ పెట్టేశాను.

ఇవ్వాళ నొప్పి బాగా ఎక్కువైందిట, నా దగ్గరకొచ్చేశాడు – అదీ విషయం.

“ఇంగ్లీషు మందులకి సైడ్ ఎఫెక్ట్స్ వుంటాయి, నువ్వు వాడవుగా!” వ్యంగ్యంగా అన్నాను.

“అవును, కానీ వాడాలని నువ్వు ముచ్చట పడుతున్నావుగా! ఒక స్నేహితుడిగా నీ కోరిక తీర్చడం నా ధర్మం. కాబట్టి నిన్న చెప్పిన ఆ మందులేవో రాసివ్వు, వాడి పెడతాను.” అన్నాడు సుబ్బు.

“బుగ్గ కూడా వాచింది సుబ్బూ! ఇదేదో పెద్దదయ్యేట్లుంది. డెంటల్ డాక్టర్ దగ్గరకి వెళ్దాం పద.” టైమ్ చూసుకుంటూ లేచాను.

సుబ్బు కుర్చీలోంచి లేవలేదు.

“నీతో నేన్రాను. నువ్వూ, ఆ డాక్టరు నా పంటి గూర్చి డిసైడ్ చేసేసి ఏదో చేస్తారు. హడావుడిలో పన్ను పీకించినా పీకేంచేస్తావు, నీదేం పోయింది.” నిదానంగా అన్నాడు సుబ్బు.

“అంటే – నీకు నామీద నమ్మకం లేదా?” కోపంగా అన్నాను.

“ఎంతమాట! నువ్వు నా ప్రాణస్నేహితుడివి. కావాలంటే నీ కోసం నా ప్రాణాన్నిచ్చేస్తాను, కానీ పన్నుని మాత్రం ఇవ్వలేను.” నొప్పిగా నవ్వుతూ అన్నాడు సుబ్బు.

“సుబ్బు! ఎక్కువ మాట్లాడకు. న్యాయంగా మాట్లాడితే నీమీదసలు జాలి చూపకూడదు.” చిరాగ్గా అన్నాను.

“చూడబోతే నా టూత్ఏక్ నీకు సంతోషంగా వున్నట్లుంది.” నిష్టూరంగా అంటూ అరచెయ్యి దవడపై ఆనించి బాధగా కళ్ళు మూసుకున్నాడు.

పాపం! బిడ్డడికి బాగా నొప్పిగా వున్నట్లుంది.

“సరే. నా ఫ్రెండ్ డాక్టర్ సుబ్రమణ్యంకి ఫోన్ చేసి చెబుతాను. సిటీలో ఇప్పుడతనే టాప్ డాక్టర్. నువ్వే వెళ్లి చూపించుకో.” అన్నాను.

“నేను బిజీ డాక్టర్ల దగ్గరకి పోను. వాళ్ళు హడావుడిగా పైపైన చూస్తారు.” అన్నాడు సుబ్బు.

“పోనీ – నీ పంటిని నిదానంగా, స్పెషల్‌గా చూడమని చెబుతాను. సరేనా?” అన్నాను.

“సరే గానీ – నాకో అనుమానం వుంది.” గుడ్లు మిటకరించాడు సుబ్బు.

“యేంటది?” అడిగాను.

“డెంటల్ డాక్టర్లు అవే ఇన్‌స్ట్రుమెంట్లు అందరి నోట్లో పెడుతుంటారు కదా! సరీగ్గా కడుగుతారంటావా?” అన్నాడు సుబ్బు.

“కడుగుతార్లే సుబ్బూ! అయినా ఇన్ని డౌట్లు సర్జరీ చేయించుకునే వాడిక్కూడా రావు.” అసహనంగా అన్నాను.

“పన్ను నాది, నొప్పి కూడా నాదే. అన్ని నొప్పుల్లోకి తీవ్రమైనది పన్నునొప్పి అని నీవు గ్రహింపుము.” నీరసంగా నవ్వాడు సుబ్బు.

“గ్రహించాన్లే, పోనీ డాక్టర్ రంగారావు దగ్గరకి వెళ్తావా?” అడిగాను.

“ఎవరు? బ్రాడీపేట మెయిన్ రోడ్డులో వుంటాడు, ఆయనేనా?”

“అవును, ఆయనే.”

“రోజూ అటువైపుగా వెళ్తుంటాను. యేనాడూ ఒక్కడంటే ఒక్క పేషంటు కూడా నాక్కనపళ్ళేదు.” అన్నాడు సుబ్బు.

“నీక్కావల్సిందీ అదేగా సుబ్బూ! ఆయన దగ్గర జనం తక్కువగా ఉంటారు. శ్రద్ధగా ఎక్కువసేపు చూస్తాడు, ఇన్‌స్ట్రుమెంట్లూ శుభ్రంగా వుంటాయి.” అన్నాను.

“అంత శ్రద్ధగా చూసేవాడైతే ప్రాక్టీసు లేకుండా ఖాళీగా ఎందుకున్నాడంటావ్?” అడిగాడు సుబ్బు.

“యేమో! నాకేం తెలుసు?”

“నీకే తెలీదంటే – ఆయన వైద్యంలో ఏదో లోపం వుంది.” స్థిరంగా అన్నాడు సుబ్బు.

“నీకు నీ పంటినొప్పికి ట్రీట్మెంట్ కావాలా? డాక్టర్ల బయోడేటా కావాలా?” విసుక్కున్నాను.

“పేషంటన్నాక అన్నీ విచారించుకోవాలి.”

“వొప్పుకుంటాను. కానీ నీక్కావలసింది పంటి వైద్యం, గుండె వైద్యం కాదు.”

“గుండె ఒక్కటే వుంటుంది. అదే నోట్లో పళ్ళైతే? ముప్పైరెండు! డాక్టర్లు కన్ఫ్యూజ్ అయ్యే చాన్స్ ఎక్కువ. పొరబాటున ఒకదాని బదులు ఇంకోటి పీకేస్తే!” అన్నాడు సుబ్బు.

“నాయనా! నీకో నమస్కారం. ఇప్పుడు నేనేం చెయ్యాలో చెప్పు.” అన్నాను.

“నువ్వు ఏమీ చెయ్యనక్కర్లేదు. ఆసనాల బాబా పళ్ళపొడి వేసి పసపసా తోమితే పంటినొప్పి ఇట్టే మాయమౌతుందని టీవీల్లో చెబుతున్నారు.” అంటూ లేచాడు సుబ్బు.

“సుబ్బూ! శకునం చెప్పే బల్లి కుడితిలో పడి చచ్చిందిట! ఇన్ని కబుర్లు చెబుతావ్, చివరాకరికి నువ్వు చేసే పని ఇదా!” అన్నాను.

“ఈ దేహం భారతీయం, ఈ పన్నూ భారతీయమే. తరతరాలుగా మన పూర్వీకులు ప్రసాదించిన ప్రకృతి వైద్యం గొప్పదనాన్ని నేను నమ్ముతాను. ఆసనాల బాబా పళ్ళపొడిని వాడి మన భారతీయ సాంప్రదాయ వైద్య విలువల్ని ప్రపంచానికి యెలుగెత్తి చాటుతాను. ఇంగ్లీషు డాక్టర్లు డౌన్ డౌన్, ఆసనాల బాబా జిందాబాద్!” అంటూ నిష్క్రమించాడు సుబ్బు.

నాకు విషయం బోధపడింది! సుబ్బుకి డాక్టర్లంటే భయం. దాన్ని కప్పిపుచ్చుకోడానికి యేదేదో మాట్లాడాడు.

కొద్దిసేపటికి నా పనిలో నేను బిజీ అయిపొయ్యాను.

సాయంకాలం సుబ్బు మదర్ ఫోన్.

“ఒరే నాయనా! ఇక్కడ సుబ్బు పరిస్థితి ఏమీ బాగాలేదు. అదేదో పళ్ళపొడి తెచ్చుకుని మధ్యాహ్నం నించి పళ్ళకేసి ఒకటే రుద్దుడు. నోరంతా పోక్కిపొయింది, మూతి వాచిపోయింది. మాట్లాళ్ళేకపోతున్నాడు, సైగలు చేస్తున్నాడు.” అన్నారావిడ.

“అమ్మా! వాణ్ని నోరు మూసుకుని నే చెప్పినట్లు చెయ్యమను.” అన్నాను.

“వాడిప్పుడు నోరు మూసుకునే వున్నాడు, తెరవలేడు. మళ్ళీ మూసుకొమ్మని చెప్పడం దేనికి?” ఆశ్చర్యపొయ్యారావిడ.

ఈవిడ అన్నివిధాలా సుబ్బుకి తల్లే!

“సరేనమ్మా, కారు పంపిస్తున్నాను. ఆ వెధవని అర్జంటుగా నా దగ్గరకి రమ్మను. వెళ్ళనంటే కర్ర తీసుకుని నాలుగు బాది కార్లోకి నెట్టు.” అంటూ ఫోన్ పెట్టేసి డ్రైవర్ కోసం కాలింగ్ బెల్ నొక్కాను.

కృతజ్ఞత –

ఈ రచన ప్రధాన పాయింట్‌కి ఆధారం – చాలాయేళ్ళ క్రితం ‘హిందు’ చివరిపేజిలో వచ్చిన ఆర్ట్ బక్‌వాళ్ (Art Buchwald) కాలమ్.

(ప్రచురణ - సారంగ వెబ్ మేగజైన్ 2016 జులై 20)